دوش آمد و گفت: چند جانت سوزم

وقت است که امشبیت جان افروزم

دردا که هنوز در دهن داشت سخن

خود صبح برآمد و فرو شد روزم

زین برف فسرده گشت روزم

زان آتش آه می فروزم

به خود گفت آه از برگشته روزم

سیه شد اختر گیتی فروزم

بی فروغ رخت ای شمع جهان افروزم

تیره چون شب روزم