رخ تو چگونه بینم که تو در نظر نیایی

نرسی به کس چو دانم که تو خود به سر نیایی

وطن تو از که جویم که تو در وطن نگنجی

خبر تو از که پرسم که تو در خبر نیایی

چه کسی تو باری ای جان که ز غایت کمالت

[...]

تا همچو غنچه خندان از خود به در نیایی

گر گل شوی کسی را هم در نظر نیایی

گر ره به خود ندانی تدبیر بیخودی کن

بی خویش تا نگردی با خویش برنیایی

ای دل به کوی وحدت چون غیر می نگنجد

[...]

که تا باشی ز مستی برنیایی

به فکر ساغر دیگر نیایی