ستاره سجده برد طلعت منیر تو را

زمانه بوسه دهد بایهٔ سریر تو را

موافق است قضا بخت کامکار تو را

مسخرست عدو تیغ شیرگیر تو را

خدایگان جهان بی‌نظیر چون تو سزد

[...]

تو بر گو کدامست گوهر تو را

که در تیرگی رفت اختر تو را

سوی ورع گشت که رهبر تو را؟

وز چه شد این ملک مسخر تو را؟

گر این است داد و دهش مر تو را

نیارم دگر روی بر در تو را