بی ته اشکم ز مژگان تر آیو

بی ته نخل امیدم نی بر آیو

بی ته در کنج تنهائی شب و روز

نشینم تا که عمرم بر سر آیو

شبی کان نازنینم در بر آیو

گذشته عمرم از نو بر سر آیو

همه شو دیدهٔ مو تا سحرگاه

بره باشد که یارم از در آیو

بدل چون یادم از بوم و بر آیو

سر اشگم بی‌خود از چشم تر آیو

از آن ترسم منِ برگشته دوران

که عمرم در غریبی بر سر آیو

خوش آن ساعت که یار از در در آیو

شو هجران و روز غم سر آیو

ز دل بیرون کنم جان را به صد شوق

همی واجم که جایش دلبر آیو