گنجور

مشتاق اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۲۹

 

خوش آنکه کنم خاطر غمدیده خویش

شاد از قدم یار پسندیده خویش

چند آه کشم اشک فشانم برهش

گاه از دل خویش و گاه از دیده خویش

مشتاق اصفهانی