افسرده دمان عهد ما، رشک یخند

با خلش ؟ میخ نعل بند زنخند

غارتگه ربزه شاعران مزرع ماست

این جانوران، مزرع ما را ملخند

اهل جنّت فوق اهل دوزخند

کآن همه آزاد و اینان در فخند

پس سزد گر تا قیامت در فخند

بعد از آن هم هیزم اندر دوزخند

لیک در علم زآنچه ز ایشان راسخند

واندر اخلاص و عقاید شامخند

جاودان این قوم اندر دوزخند

گمرهیشان دام و ایشان در فخند