چون مرغ دلم به دام هستی در شد

چندانکه طپید بند محکم تر شد

وز بی صبری و بی قراری جانم

از بس که بسوخت جمله خاکستر شد

چو رویش از گلاب و عود تر شد

بسی کناس از آن بیهوش‌تر شد

چو زاب گُل گِل آن خاک تر شد

دل آن کور مدبر کورتر شد

مؤانس با ملیک مقتر شد

دوکون از چشم قلبش مستتر شد