گنجور

واعظ قزوینی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۳۷۶

 

گزندگیست، چو خاری که خفت آرد بار

زبان نرم، نهالی که عزت آرد بار!

ز سرخ رویی آتش، ترا شود روشن

که خوی تند چه مقدار خجلت آرد بار

بهم فشردن دست صدف، بس است دلیل

[...]

واعظ قزوینی