ما درویشان نشسته در تنگ دره

گه قرص جوین خوریم و گه گُشت بره

پیران کهن دانند میران سره

هر کس که بما بد نگره جان نبره

همیشه تا که نقطه‌ای بود میان دایره

که هرخطی که برکشی از آن به سوی چنبره

مرآن خطوط مختلف برابرند یکسره

حسود باد صید او چو صید باز قبره