ماهی که چو مهر عالم آرای افتاد

تا هر کس را به مهر او رای افتاد

دی میشد و میکشید موی اندر پای

و امروز چو موی گشت و از پای افتاد

تا زلف ترا به خونِ دل، رای افتاد

دل در سرِ زلفِ تو به صد جای افتاد

از بس که سرِ زلفِ تو کردند به خم

دیدم که سرِ زلفِ تو در پای افتاد

ماهی که به حسن، عالم آرای افتاد

جان در طلبش شیفته هر جای افتاد

بیچاره دلم که دست و پایی میزد

از دست بشد از آن که در پای افتاد

ما را غم عشق روی تو رای افتاد

در جان هوس لعل شکرخای افتاد

زلف بت من که سرکشیها در اوست

در دست نمی آید و در پای افتاد