از تن چو برفت جان پاک من و تو

خشتی دو نهند بر مغاک من و تو

و آنگاه برای خشت گور دگران

در کالبدی کشند خاک من و تو

می‌ خور که فلک بهر هلاک من و تو

قصدی دارد به جان پاک من و تو

در سبزه نشین و می روشن می‌خور

کاین سبزه بسی دمد ز خاک من و تو

از تن چو برفت جان پاک من و تو،

خشتی دو نهند بر مَغاکِ من و تو؛

و آنگه زِ برایِ خشتِ گورِ دگران،

در کالبدی کشند خاکِ من و تو.

می خور که فلک بهر هلاک من و تو،

قصدی دارد به جانِ پاک من و تو؛

در سبزه نشین و میِ روشن می‌خور؛

کاین سبزه بسی دمد ز خاک من و تو!

چون دل نهد از بیم هلاک من و تو

بر الفت تن روان پاک من و تو

فرداست که قالب دگر ساخته‌اند

از آتش و آب و باد و خاک من و تو

از تن چو رود، روانِ پاکِ من و تو

خشتی دو نهند بر مغاک من و تو

وانگاه برای خشتِ گور دگران

در کالبدی کشند خاک من و تو

از تن چو رود، روانِ پاکِ من و تو

خشتی دو نهند بر مغاک من و تو