هریکی لفظ کو ادا کردست

سرِ انگشت مصطفی کردست

عشق تو ز لطفها که با ما کردست

چشمم صدف لؤلؤ لالا کردست

وین مردمک چشم سیه کاسۀ من

در دور غم تو دل بدریا کردست

آنکس که دلم بدو تولا کردست

وز طاعت غیر او تبرا کردست

خوش داشت مرا تا بکنون و اکنون هم

اسباب سعادتم مهیا کردست

دگر بهار چمن را چه دلگشا کردست

شکوفه بر سر سبزه نثارها کردست

چمن زلاله و گل آنچنان که آب روان

اگر گذشته، از آن روی بر قفا کردست

چنینکه چوب قفس پر گلست بلبل را

[...]