ز جا نتوانم از کم نشئگی چالاک برخیزم

به هر سو چنگ محکم سازم و چون تاک برخیزم

چنان ز آلایش مژگان تر دامن گرانبارم

که سست از جا چو نور دیده نمناک برخیزم

به صافی مشربان صحبت گزیدم صاف باید شد

[...]

ز جام بیخودی چون لاله مست از خاک بر خیزم

ز مهد غنچه چون گل با دل صد چاک بر خیزم

نه سروم کز رعونت سبزه را در زیر پامانم

چمن از خاک برخیزد چو من از خاک برخیزم

مرا هر شمع چو پروانه از جا در نمی آرد

[...]

به صد شوریدگی، از بزم آن بی باک برخیزم

نشینم غنچه و چون گل، گریبان چاک برخیزم

غبار من فرو خفته ست در راهت، به امیدی

اگر پا بر سر خاکم نهی؛ از خاک برخیزم