چو برسم بدید اندر آمد بواژ

نه گاه سخن بود و گفتار ژاژ

ایا ز بیم زبانم نَژَند گشته و هاژ

کجا شد آن همه دعوی کجا شد آن همه ژاژ

ز . . . گیرد . . . تو فروزیب همی

چو بوستان که فروزان شود به سرو و به ناژ

آن خبیث از شیخ می‌لایید ژاژ

کژنگر باشد همیشه عقل کاژ

خادع دردند درمان‌های ژاژ

ره‌زنند و زرستانان رسم باژ

گوش کر و پشت کژ و چشم کاژ

خامشیش بیهده، گفتار ژاژ

«پن» است نان و «ویاند» است لحم و عاقل «ساژ»

«پتی له» دوغ، و «لِه» شیر و پنیر دان «فرُماژ»

کنارنگ و گنجور تو ساو و باژ

ستانند از مه به دشنام و ژاژ