سر ماه نو هرمز مهرماه

بران تخت فرخنده بگزید راه

وزان روی زال سپهبد به راه

سوی سیستان باز برد آن سپاه

سخن چون ز داننده بشنید شاه

به رسم دگرگون بیاراست گاه

ازان پس بیاید ز ترکان سپاه

نهند از بر تخت ایران کلاه

کنون از خداوند خورشید و ماه

ثنا بر روان منوچهر شاه

نگهبان کشور به هنگام شاه

ازویست رخشنده فرخ کلاه

چو نزدیک ایران رسید آن سپاه

پذیره شدندش بزرگان به راه

اگر دختری از منوچهر شاه

بران تخت زرین شدی با کلاه

بدین گیتی اندر بود خشم شاه

به برگشتن آتش بود جایگاه

ز گرد فریدون و هوشنگ شاه

همان از منوچهر زیبای گاه

پس آنگه ز مرگ منوچهر شاه

بشد آگهی تا به توران سپاه

نیا زادشم شاه توران سپاه

که ترگش همی سود بر چرخ و ماه

بشد نزد سالار توران سپاه

نشان داد ازان لشکر و بارگاه

تویی مایه‌ور کدخدای سپاه

همی بر تو گردد همه رای شاه

شکست اندرآید بدین رزم‌گاه

پر از درد گردد دل نیک‌خواه

چو شب تیره شد قارن رزمخواه

بیاورد سوی دهستان سپاه

ببایست برگشتن از رزمگاه

که گرد سپه بود و شب شد سیاه

به هر سو که قارن شدی رزمخواه

فرو ریختی خون ز گرد سیاه

سرانجام نوذر ز قلب سپاه

بیامد به نزدیک او رزمخواه

تبیره برآمد ز درگاه شاه

نهادند بر سر ز آهن کلاه