دگر روز لؤلؤ بیامد دوان

چنان کامدی هر گه و هر زمان

به گنجور فرمود شاه جهان

که آورد ده جامه پرنیان

بهشتی بُد آراسته سیستان

که دو دیده هرگز ندید آن‌چنان

درین دولت اکنون رسیدم بدان

که فرمان لؤلؤ کنم کی توان؟

چه باید مرا تشت زرین که جان

بدو در نِهَم چون سر آید زمان

همه شب ز دردِ دل آن مهربان

خلیده دلی بُد نژند و نوان

اگر با منستی دلش همچنان

روا دارمی گر برفتی روان

صد و شصت قلعه ز روی جهان

که برتر بُدی هر یکی ز آسمان

زنان بزرگان ایرانیان

ز من آرزو خواستند از نهان

مرا دیو هر گه کشیدی بدان

که از تن به پرداخت باید روان

چهل گُرد برگزید از مهان

که بودند هر یک چو بیل ژیان

به نوروز پاکیزه و مهرگان

به خورشید کو تازه دارد جهان

چنین پاسخش داد شاه جهان

که پیروز تُندست و چیره زبان

ببخشیدی آن را هم اندر زمان

بدان کس که بودی یکی مرزبان

همی گفت و نومید گشت ز جان

به کام اندرون خشک گشته زبان

چنین گفت دهقان که رفته روان

به از زنده و کام دشمن در آن

بنالید با کردگار جهان

همی گفت کای داورِ رازدان

شب تیره از من بپرداز جان

روانم به سوی نیاکان رسان

برافکند بر خنگ برگستوان

تن مرد در زیر آهن نهان

بدو گفت کای نیکدل مهربان

چه پُرسی که من گشته‌ام ناتوان