زلف تو که می برد بآسانی دل

من خیره بدادمش بنادانی دل

بر روی توش دوش پریشان دیدم

بگذاشتم آنجا ز پریشانی دل

حافظ صفحهٔ معانی دل

چشمهٔ آب زندگانی دل

بر گوش رسد همی نوا خوانی دل

جان بی خبر است از غم پنهانی دل

از سوز درون هیچ نگویم لیکن

از چهره عیانست پریشانی دل

قدم برون منه از خلوت نهانی دل

که می کنند گرانبارت از گرانی دل

سوار دل شو اگر ذوق لامکان داری

که نیست هیچ براقی به خوش عنانی دل

چنان مکن که دل ما در اضطراب آید

[...]