هر کو ز ملوک عصر بیگانه نشست

در آتش اندوه چو پروانه نشست

زودا که چو سایه خاک درها بوسد

آن کس که چو سایه در بن خانه نشست

دل پس از طوف حرم بر در میخانه نشست

هر کجا شیشهٔ می دید چو پیمانه نشست

رفتی از دیده و من دشمن چشمم، که چرا

بسفر زود رود هر که درین خانه نشست؟

کس گرفتار بر ابروی تو چون چشمت نیست

[...]