آن روز که روی دلستان نتوان دید

از بینایی نام ونشان نتوان دید

او مردم چشم ماست چون میبرود

شک نیست که بعد ازین جهان نتوان دید

ای دوست تو را زان به عیان نتوان دید

کالبتّه به چشمِ جسم جان نتوان دید

از تو بگذر که تو ز تو چندان است

کز غایتِ تو ز تو جهان نتوان دید