در جهان ماتم و شوری دیدم

همه گویان ز دل و جان صدحیف!

چون صدف دست بهم سودی خلق

ک از آن گوهر رخشان صدحیف!

کوه و صحرا همه مینالیدند

[...]

شد صایب از این جهان ویران صد حیف

ز آن در ثمین بحر عرفان صد حیف

گفتند به ناله بلبلان تاریخش:

«ای حیف از آن هزاردستان صد حیف»