گر تشنهٔ بحری به گهر ایمان دار

چون بحر شدی گهر میانِ جان دار

ور دریایی به جز کفی موج مزن

پس چون دریا، گوهرِ خود پنهان دار

سِرّی که به تو رسد ز خود پنهان دار

امّید همه به درد بیدرمان دار

وانگاه ز جان آینهای ساز مدام

و آن آینه در برابر جانان دار

مرا در حضرت خود کامران دار

ز کج گفتن زبانم در امان دار

ز دست خائنانش در امان دار

به ملک حفظ خویشش جاودان دار

به دولت در جهانش کامران دار

بهار دولتش را بی‌خزان دار