تا دل غم او دارد نتوان غم جان خوردن

با انده او زشت است اندوه جهان خوردن

گر پای سگ کویش بر دیدهٔ ما آید

زین مرتبه بر دیده تشویر توان خوردن

در عشوهٔ وصل او عمری به کران آرم

[...]

از فضل چه حاصل است جز جان خوردن

افسوس افضل که فضل نتوان خوردن

نان پاره چو در دست سگان است امروز

از دست سگان نمی توان نان خوردن

تا چند ازین غم فراوان خوردن؟

سیلیّ جهان بگردن جان خوردن

نان می نخوری تو از غم نان خوردن

زین بیش غم بیهده نتوان خوردن

ای عادت عشق عین ایمان خوردن

نی غصهٔ نان و غصهٔ جان خوردن

آن مائده چون زر و زو شب بیرونست

روزه چه بود صلای پنهان خوردن

از دست تو مشت بر دهان خوردن

خوشتر که به دست خویش نان خوردن