خامش نمی شوم چو جرس بادهان خشک

دارم هزار نغمه تربازبان خشک

از سایه ام اگر چه به دولت رسند خلق

باشد نصیب من چو هما استخوان خشک

بی آب، نان خشک گلو گیر می شود

[...]

دماغم خشک و لب [خشک] و دهان خشک

دو چشمم تر، گلو خشک و زبان خشک

چو گردد کشتی ما گرم رفتار

کنار بحر تر گردد، میان خشک