گنجور

سحاب اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۷

 

شوخی که کند طره پریشان به عبث

از دور زمن برد دل و جان به عبث

اکنون که به نزدیک من آمد دیدم

هم این به عبث دادم و هم آن به عبث

سحاب اصفهانی