گل کرد ز باده لعل پیراهن خویش

بی باده و گل مدار پیرامن خویش

پیرانه سرا روند به بین کو یک دم

می نگسلد از دامن گل دامن خویش

تا کی نگرم بدیده روشن خویش

همچون مژه خار فتنه بر دامن خویش

خون گریم از آن هوس که بینم باری

گلهای طرب شکفته پیرامن خویش