زان می که باغ را رخ او در پیاله ریخت

چون گرد سرمه، داغ ز دامان لاله ریخت

پیچیده است بس که ازان زلف تابدار

بر خاک مشک سوده ز ناف غزاله ریخت

در محفلی که بود درو ساقی آفتاب

[...]

خونابۀ غم از جگر اندر پیاله ریخت

یا غنچۀ گل از دهن شاخ لاله ریخت