امید من به خاموشی، یکی ده گشت تا دیدم

که سامان می‌دهد دست از اشارت، کار لالان را

زبان لاف رسوا می کند ناقص کمالان را

که رو بر خاک مالد پرفشانی بسته بالان را

چو نتوانی شدن شیرازه جمعیت خاطر

مده زحمت به پرسش زینهار آشفته حالان را

امید من به خاموشی یکی ده گشت تا دیدم

[...]

محبّت خون گرمی بخشد این گلبن مثالان را

به فرقم گستراند، سایهٔ نازک نهالان را

در این محفل که ربط آشنایی نسبتی خواهد

به آن موی میان، الفت بود نازک خیالان را

سرت گردم، میفشان کاکل و رحمی به دلها کن

[...]

خدایا الفتی ده، با دل آزرده، لالان را

مکن سوهان روحم، صحبت صاحب کمالان را