×
جویای تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۳۷۷
بدکاره رحمت از چه سبب چشمداشت داشت
دهقان امید حاصل هر چیز کاشت داشت
گفتم مگر زباده چو گل بشکفانمش
می خورد و سرگرانی نازی که داشت داشت
روزش مدام عید و شبش قدر بوده است
[...]
۵ بیت