تا طارم نه سپهر آراسته‌اند

تا باغ چهار طبع پیراسته‌اند

در خار فزوده و ز گل کاسته‌اند

چتوان کردن چو این چنین خواسته‌اند

صحرا به گل و لاله بیاراسته‌اند

در عیش فزوده و ز غم کاسته‌اند

در خاک عروسان چمن خفته بدند

امروز قیامت است برخاسته‌اند

از لطف خدا حسن تو آراسته‌اند

بدخواه تو را چو مه ز غم کاسته‌اند

باز آی خدا را که همه خلق جهان

وصل تو به زاری از خدا خواسته‌اند

گلبنان انجمن خاص بیاراسته‌اند

بلبلان خوش به نواسنجی برخاسته‌اند

شاهدان چمن از لطف تقاضای بهار

غازه کردند رخ خویش و خود آراسته‌اند

لیک گلچهره‌بتان در همه فصل و همه وقت

[...]

تا طارم نُه سپهر آراسته‌اند

تا باغ جهان طبع پیراسته‌اند

در خار فزوده و ز گل کاسته‌اند

چه توان کردن که این چنین خواسته‌اند

در خار فزوده و ز گل کاسته‌اند

چه توان کردن که این چنین خواسته‌اند