جانا ره بدخویی ناساز مگیر

خشمی که مبادت از سر ناز مگیر

من خاک توام که باد دارم در دست

چون خاک توام پای ز من باز مگیر

ای دوست بیکباره ره ناز مگیر

هر لحظه بهانه یی نو آغاز مگیر

هر چند که مقصودی از آن حاصل نیست

پیغام دروغ هم ز من بازمگیر

تو ز من لطف خویش باز مگیر

بر من از قصهٔ دراز مگیر

رضای من طلب امشب، طریق ناز مگیر

مبند چشم عنایت نظر فراز مگیر

ز دل گزیده شدم، زلف را بدو مگذار

منم غریب، تو سگ را رسن دراز مگیر

اگر بگیرم زلفت، به سوی خویش مکش

[...]