کسی کو بجوید همی روزگار

که تا سست گردد تن شهریار

چو دست و عنان توای شهریار

بایوان شاهان ندیدم نگار

به گیتی همه تخم زفتی مکار

ستیزه نه خوب آید از شهریار

و را کشته دیدند و افگنده خوار

سکوبای رومی سرش بر کنار

به هر بدره‌ای بد درم ده هزار

بدان تاکند در جهان خواستار

بتان شبستان آن شهریار

برفتند پر بوی و رنگ و نگار

هرانگه که پردخته گشتی ز کار

ز داد و دهش وز می و میگسار

زبان برگشادند برشهریار

کجا بود داننده را خواستار

به یزدان گراییم فرجام کار

که روزی ده اویست و پروردگار

دگر هفته روشن دل شهریار

همی‌بود داننده را خواستار

ببخشد گنه چون شود کامکار

نباشد سرش تیز و نا بردبار

دگر کو بسستی نشد پیش کار

چو دید او فزونی بدروزگار

کدامست خوشتر مرا روزگار

ازین برشده چرخ ناپایدار

چنین گفت کان کو بود بردبار

به نزدیک اومرد بی‌شرم خوار

چنین داد پاسخ که بر شهریار

خردمند گوید که آهو چهار

وگر چون بباید نیاری به کار

همان سنگ وهم گوهر شاهوار

چنین داد پاسخ کزان شهریار

که ایمن بود مرد پرهیزکار

نخست آفرین کرد بر شهریار

که پیروز بادا سر تاجدار

گهر بی‌هنر ناپسندست و خوار

برین داستان زد یکی هوشیار

توانگر به بخشش بود شهریار

به گنج نهفته نه‌ای پایدار