×
جویای تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۲۰۳
دل و ستم ز کار افتاد از پرکاری چشمت
تنم لاغر چو مژگان است از بیماری چشمت
شدم آباد ویرانی چو منظور تو گردیدم
خرابی را عمارت می کند معماری چشمت
دل خون گشته ام را می کشد بر خار مژگانش
[...]
۵ بیت