پراندیشه شد جان افراسیاب

چنین گفت با دیده کرده پرآب

ز کاووس وز تخم افراسیاب

چو آتش بود تیز یا موج آب

وزان روی پیران و افراسیاب

ز بهر سیاوش همه پرشتاب

شود تخت من گاه افراسیاب

کند بی‌گنه مرگ بر من شتاب

هیونی ز نزدیک افراسیاب

چو آتش بیامد به هنگام خواب

وزان جایگه نزد افراسیاب

همی رفت برسان کشتی بر آب

چنین تا به درگاه افراسیاب

نرفت اندران جوی جز تیره آب

سر مرد کین اندرآمد ز خواب

بیامد به نزدیک افراسیاب

دو کشور یکی آتش و دیگر آب

بدل یک ز دیگر گرفته شتاب

ور ایدونک نزدیک افراسیاب

ترا تیره گشتست بر خیره آب

وزان جایگه تا به افراسیاب

شدست آتش ایران و توران چو آب

نمایم دلم را بر افراسیاب

درخشان‌تر از بر سپهر آفتاب

فراوان بپرسیدش افراسیاب

چو دیدش پر از رنج و سر پرشتاب

همی کند موی و همی ریخت آب

ز گفتار و کردار افراسیاب

بپرسید زو دخت افراسیاب

که فرزانه شاها چه دیدی به خواب

چنین دیدم ای سرو سیمین به خواب

که بودی یکی بی‌کران رود آب

ز یک دست آتش ز یک دست آب

به پیش اندرون پیل و افراسیاب

ازین پس به فرمان افراسیاب

مرا تیره‌بخت اندرآید به خواب

چنین گفت زان پس به افراسیاب

که ای پرهنر شاه با جاه و آب

چو گفتار گرسیوز افراسیاب

شنید و برآمد بلند آفتاب