آن روز که نور بر ثریا بستند

وین منطقه بر میان جوزا بستند

در کَتْمِ عدم بسان آتش بر شمع

عشقت به هزار رشته بر ما بستند

ز آن پیش که نور بر ثریا بستند

وین منطقه بر میان جوزا بستند

در عهد ازل بسان آتش بر شمع

عشقت به هزار رشته بر ما بستند

پیش از آن کاین تتق سرکش والا بستند

کله قدر تو بر طارم بالا بستند

عنبر خلق تو در منظر مینو سودند

حلقه ی طلوع تو بر چنبر مینا بستند

نوبت جاه تو بر پرده ی زنگار زدند

[...]

آن روز که این گنبد مینا بستند

وین طارم نه سپهر اعلا بستند

نی کتم عدم بود،نه شمع و نه آتش

نی رشته،که عشق یار بر ما بستند

اهل همت لب از دعا بستند

کمر خدمت رضا بستند

گرد آیینه بود جاه جلال

باز آئین غم کجا بستند

مژده ریزند بر سر و دستار

[...]

خرم آنان که به دل راه تمنا بستند

چشم از هر دو جهان چون لب دانا بستند

مانع جلوه ی معنی بود این نقش و نگار

در میان من و او پرده ی دیبا بستند

نتوان شب به سر کوی تو پنهان آمد

[...]