چو از خواب اندر آید تاب‌دیده

هراسی باشد اندر خواب دیده

پریشان شد چو مرغ تاب دیده

که بود آن سهم را در خواب دیده

ای از رخ چون گلت گلابِ دیده

خار مژهٔ تو برده خوابِ دیده

چون آتش عشقت از دلم برخیزد

میننشیند مگر به آبِ دیده

چه بسیاری بگفت آن تاب دیده

چو نرگس کرد ازو پر آب دیده

نه چندان آب ریخت آن تاب دیده

که هرگز دیده بود آن آب دیده

شود ناگاه باشد خواب دیده

نمود خویش در غرقاب دیده

ای بیتو مرا پر آب دیده

نادیده بخواب خواب دیده

ما پست و ترا بلند قامت

ما مست و ترا خراب دیده

جان قول تو بی سخن شنیده

[...]