چشمی که ترا دید شد از درد معافی

جانی که ترا یافت شد از مرک مسلم

گفتم چه نهم پیش دو زلف تو نثار

پیشت بنهم این جگر سوخته زار

بی کمال سوز دردی نام دین هرگز مبر

بی جمال شوق وصلی تکیه بر ایمان مکن

در خم زلفین جان آویز جانان روز وصل

جز دل مسکین خون آلود را قربان مکن‌

گر از میدان شهوانی سوی ایوان عقل آیی

چو کیوان در زمان خود را به هفتم آسمان بینی‌

کم کن بر عندلیب و طاوس درنگ

کین جا همه بانک بینی آنجا همه رنگ‌

اندر دل من قرار و آرام نماند

دشنام فرست اگرت پیغام نماند

چه بازی عشق با یاری کزو بی جان شد اسکندر

چه داری مهر بر مهری کزو بی ملک شد دارا

گه بقهر از زلف مشکین تیغها افراخته

گه بلطف از لعل نوشین شمعها افروخته‌

ای کمالت کم زنان را صره‌ها پرداخته

وی جمالت مفلسان را کیسه‌ها بر دوخته

اگر صد بار در روزی شهید راه حق گردی

هم از گبران یکی باشی چون خود را در میان بینی‌

وی را نتوان یافت به تسبیح و نماز

تا بتکده از بتان تو خالی نکنی

بحکمتها قوی پر کن تو مر طاوس عرشی را

که تا زین دامگاه او را نشاط آشیان بینی‌

و گر زی حضرت قدسی خرامان گردی از عزت

ز دار الملک ربانی جنیبتها روان بینی

مال و زر و چیز رایگان باید باخت

چون کار بجان رسید جان باید باخت‌

کی خندد اندر وی من بخت من از میدان تو!

کی خیمه از صحراء جانم بر کند هجران تو!

نه هر طللی نشانه تیر بود،

نه هر بازی سزای نخجیر بود.

گر در مستی حمایلت بشکستم

صد گوی زرین بدل خرم بفرستم

آه از آن روزی که بینی خلق را حیران شده

جانها بر لب رسیده دیدها گریان شده

حرام دارم با دیگران سخن گفتن

کجا حدیث تو گویم سخن دراز کنم

هر ان چیزی که شد پنهان نبیند دیده ما آن

بهر چیزی که شد پنهان بود یزدان ما بینا

کرا باشد بصر زین سان که هر یک ذره زین عالم

نگردد زو کم از وادی نپوشد زو شب یلدا

اگر روزی بیندازد کمند از برج ایوانش

بسا دلها که اندر حضرت او در شکار آرد

از راز دلم جملگی آگاه تویی

اندر دل من بگاه و بیگاه تویی