بر یاد تو بی تو روزگاری دارم

در دیده ز صورتت نگاری دارم

چشمی که ترا دید شد از درد معافی

جانی که ترا یافت شد از مرک مسلم

بی کمال سوز دردی نام دین هرگز مبر

بی جمال شوق وصلی تکیه بر ایمان مکن

در خم زلفین جان آویز جانان روز وصل

جز دل مسکین خون آلود را قربان مکن‌

گفتم چه نهم پیش دو زلف تو نثار

پیشت بنهم این جگر سوخته زار

کم کن بر عندلیب و طاوس درنگ

کین جا همه بانک بینی آنجا همه رنگ‌

چه بازی عشق با یاری کزو بی جان شد اسکندر

چه داری مهر بر مهری کزو بی ملک شد دارا

اندر دل من قرار و آرام نماند

دشنام فرست اگرت پیغام نماند

گر از میدان شهوانی سوی ایوان عقل آیی

چو کیوان در زمان خود را به هفتم آسمان بینی‌

گه بقهر از زلف مشکین تیغها افراخته

گه بلطف از لعل نوشین شمعها افروخته‌

ای کمالت کم زنان را صره‌ها پرداخته

وی جمالت مفلسان را کیسه‌ها بر دوخته

وی را نتوان یافت به تسبیح و نماز

تا بتکده از بتان تو خالی نکنی

اگر صد بار در روزی شهید راه حق گردی

هم از گبران یکی باشی چون خود را در میان بینی‌

بحکمتها قوی پر کن تو مر طاوس عرشی را

که تا زین دامگاه او را نشاط آشیان بینی‌

و گر زی حضرت قدسی خرامان گردی از عزت

ز دار الملک ربانی جنیبتها روان بینی

نه هر طللی نشانه تیر بود،

نه هر بازی سزای نخجیر بود.

کی خندد اندر وی من بخت من از میدان تو!

کی خیمه از صحراء جانم بر کند هجران تو!

مال و زر و چیز رایگان باید باخت

چون کار بجان رسید جان باید باخت‌

گر در مستی حمایلت بشکستم

صد گوی زرین بدل خرم بفرستم

آه از آن روزی که بینی خلق را حیران شده

جانها بر لب رسیده دیدها گریان شده

حرام دارم با دیگران سخن گفتن

کجا حدیث تو گویم سخن دراز کنم

«ورد الکتاب بما اقرّ الاعینا

و شفی النفوس فنلن غایات المنی‌

من آن توأم تو آن من باش ز دل

بستاخی کن چرا نشینی تو خجل‌