دردم نه ز کعبه بود کز روی تو بود

مستی نه ز باده بود کز بوی تو بود.

عالمی در بادیه عشق تو سر گردان شدند

تا که یابد بر در کعبه قبولت بر و بار

گر نباشد قبله عالم مرا

قبله من کوی معشوقست و بس

لبیک عاشقان به از احرام حاجیان

کینست سوی کعبه و آن است سوی دوست‌

کعبه کجا برم چه برم راه بادیه

کعبه است کوی دلبر و قبله است روی دوست‌

ای راه ترا دلیل دردی

فردی تو و آشنات فردی‌

دانی که سر کوی تو بد معدن من

دانی که بنا کام بد این رفتن من

ازین مشتی ریاست جوی رعنا هیچ نگشاید

مسلمانی ز سلمان جوی و درد دین ز بو دردا

سنت ز هوای بدعت آرای توبه!

لفظ نبوی ز لفظ بد رای توبه!

در خرابات نهاد خود بر آسودست خلق،

غمزه برهم زن یکی تا خلق را بر هم زنی!

درد دین خود بو العجب دردیست کاندر وی چو شمع

چون شوی بیمار بهتر گردی از گردن زدن

نتوان گفتن حدیث خوبان آسان

آسان آسان حدیث ایشان نتوان

چون من دو هزار عاشق اندر ماهی

می‌کشته شوند و بر نیاید آهی!

از غیر جدا شدن سر میدانست

کار آن دارد که در خم چوگانست‌

مال و زر و چیز رایگان باید باخت

چون کار بجان رسید جان باید باخت

و فیه روایة

«یحسن الیه و شر بیت المسلمین بیت فیه یتیم یساء الیه»

کار دشخوارست آسان چون کنم؟

درد بی داروست درمان چون کنم؟

از صداع قیل و قال ایمن شدم

چاره دستان مستان چون کنم؟

دل زان خواهم که بر تو نگزیند کس،

جان زان که نزد بی غم عشق تو نفس،

تن زان که بجز مهر تواش نیست هوس،

چشم از پی آنک خود ترا بیند و بس‌

با تو در فقر و یتیمی ما چه کردیم از کرم

تو همان کن ای کریم از خلق خود بر خلق ما

ای یتیمی دیده اکنون با یتیمان لطف کن

ای غریبی کرده اکنون با غریبان کن سخا

امید وصال تو مرا عمر بیفزود

خود وصل چه چیزست چو امید چنین است

با هر که سخن گویم اگر خواهم و گرنه

ز اوّل سخن نام توام در دهن آید