اندر دل من بدین عیانی که تویی

وز دیده من بدین نهانی که تویی!

ای راه ترا دلیل دردی

فردی تو و آشنات فردی

از جام تو دانه‌ء و عصری

وز جام تو قطرهء و مردی!

ای راه ترا دلیل دردی

فردی تو و آشنات فردی‌

عالمی در بادیه عشق تو سر گردان شدند

تا که یابد بر در کعبه قبولت بر و بار

لبیک عاشقان به از احرام حاجیان

کینست سوی کعبه و آن است سوی دوست‌

کعبه کجا برم چه برم راه بادیه

کعبه است کوی دلبر و قبله است روی دوست‌

گر نباشد قبله عالم مرا

قبله من کوی معشوقست و بس

سنت ز هوای بدعت آرای توبه!

لفظ نبوی ز لفظ بد رای توبه!

دانی که سر کوی تو بد معدن من

دانی که بنا کام بد این رفتن من

ازین مشتی ریاست جوی رعنا هیچ نگشاید

مسلمانی ز سلمان جوی و درد دین ز بو دردا

چون من دو هزار عاشق اندر ماهی

می‌کشته شوند و بر نیاید آهی!

نتوان گفتن حدیث خوبان آسان

آسان آسان حدیث ایشان نتوان

درد دین خود بو العجب دردیست کاندر وی چو شمع

چون شوی بیمار بهتر گردی از گردن زدن

در خرابات نهاد خود بر آسودست خلق،

غمزه برهم زن یکی تا خلق را بر هم زنی!

از غیر جدا شدن سر میدانست

کار آن دارد که در خم چوگانست‌

مال و زر و چیز رایگان باید باخت

چون کار بجان رسید جان باید باخت

و فیه روایة

«یحسن الیه و شر بیت المسلمین بیت فیه یتیم یساء الیه»

کار دشخوارست آسان چون کنم؟

درد بی داروست درمان چون کنم؟

از صداع قیل و قال ایمن شدم

چاره دستان مستان چون کنم؟

با هر که سخن گویم اگر خواهم و گرنه

ز اوّل سخن نام توام در دهن آید

دل زان خواهم که بر تو نگزیند کس،

جان زان که نزد بی غم عشق تو نفس،

تن زان که بجز مهر تواش نیست هوس،

چشم از پی آنک خود ترا بیند و بس‌

با تو در فقر و یتیمی ما چه کردیم از کرم

تو همان کن ای کریم از خلق خود بر خلق ما

ای یتیمی دیده اکنون با یتیمان لطف کن

ای غریبی کرده اکنون با غریبان کن سخا