باغ ملک آمد طری از رشحهٔ کلک وزیر

زان که افشک می‌کند مر باغ و بستان را طری

چه نیکو سخن گفت یاری به یاری

که تا کی کشم از خُسُر ذل و خواری

نیل دمنده تویی به گاه عطیت

پیل دمنده به گاه کینه گزاری

مرا با تو بدین باب تاب نیست

که تو راز به از من به سر بری

آهو ز تنگ کوه بیامد به دشت و راغ

بر سبزه باده خوش بود اکنون، اگر خوری

از خر و پالیک آن جای رسیدم که همی

موزهٔ چینی می‌خواهم و اسب تازی

جهانا، همانا کزین بی‌گناهی

گنه کار ماییم و تو بی کنازی

به جمله خواهم یک ماهه بوسه از تو، بتا

به کیچ کیچ نخواهم که فام من توزی

ای آن که از عشق تو اندر جگر خویش

آتشکده دارم سد و بر هر مژه ای ژی

ازو بی اندهی بگزین و شادی با تن آسانی

به تیمار جهان دل را چرا باید که بخسانی؟

شدم پیر بدین سان و تو هم خود نه جوانی

مرا سینه پر انجوخ و تو چون چفته کمانی

زر خواهی و ترنج، اینک این دو رخ من

می خواهی و گل و نرگس، از آن دو رخ جوی

سرو است آن یا بالا؟ ماه است آن یا روی؟

زلف است آن یا چوگان؟ خال است آن یا گوی؟

آمد این نوبهار توبه شکن

پرنیان گشت باغ و برزن و کوی

شاعر شهید و شهره فرالاوی

وین دیگر به جمله همه راوی

جز برتری ندانی، گویی که آتشی

جز راستی نجویی، مانا ترازوی

ای مایهٔ خوبی و نیک نامی

روزم ندهد بی تو روشنایی

من جاه دوست دارم کآزاده زاده‌ام

آزادگان به جان نفروشند جاه را

ذرّه نماید به جنب قدر تو گردون

قطره نماید به پیش طبع تو دریا

برخیز و برافروز هلا قبلهٔ زردشت

بنشین و برافکن شکم قاقم بر پشت

بس کس که ز زردشت بگردیده، دگر بار

ناچار کند روی سوی قبلهٔ زردشت

من سرد نیابم که مرا ز آتش هجران

[...]