ایّها المنکح الثّریا سهیلا

عمرک اللَّه کیف یلتقیان‌

هی شامّیة اذا ما استقلّت

و سهیل اذا استقل یمان‌

و کان سراج الوصل ازهر بیننا

فهبّت به ریح من البین فانطفی‌

سیلی باید که هر دو عالم ببرد

تا نیز کسی غمان عالم نخورد‌

ببینی بی‌نقاب آن گه جمال چهره قرآن

چو قرآن روی بنماید زبان ذکر گویا کن ‌

مرد باید که بوی داند برد

و رنه عالم پر از نسیم صباست‌

گر لا بد جان بعشق باید پرورد

باری غم عشق چون تویی باید خورد‌

عشقت بدر من آمد و در در زد

در باز نکردم آتش اندر در زد‌

رویی که خدای آسمان آراید

گر دست مشاطه را نه بیند شاید

ان کانت اخطات فما اخطا القدر

ان شئت یا سهل فلمنی او فذر ‌

هر چند غریبیم و دل اندر وائیم

ما چاکر آن روی جهان آرائیم‌

پای این مردان نداری جامه مردان مپوش

برگ بیبرگی نداری لاف بیخویشی مزن‌

در بر آن را که چون تو یاری باشد

گر ناله کند سیاه کاری باشد‌‌

مهر خود و یار مهربانت نرسد

این خواه گر آن که این و آنت نرسد

یک ذره اگر کشف شود عین عیان

نه دل برهد نه جان نه کفر و ایمان‌‌‌

پنداشتمت که تو مرا یک تنه‌ای

کی دانستم که آشنای همه‌‌ای

آخر بسوی سعادت آید را هم

بیرون جهد از محاق روزی ما هم‌‌‌

گر کشته دست را دیت دینار است

مر کشته عشق را دیت دیدار است‌‌

گرمی ندهی بصدر حشمت بارم

باری چو سگان برون در میدارم‌

تا هست ترا بنزد تو تکیه گهت

مغرور دو عالمی و کار تبهت‌

تا تو بر پشت ستوری بار او بر جان تست

چون بترک وی بگفتی آتش اندر بار زن‌

ور زچاه جاه خواهی تا بر آیی مردوار

چنگ در زنجیر گوهر وار عنبر بار زن‌