مشک تبتی داری باعنبرتر

ای دوست ببویهای دیگر منگر

از لحنهای موصلی و لحن ارغنون

آواز آن نگار مرا بی‌نیاز کرد

بنده خاص ملک باش که با داغ ملک

روزها ایمنی از شحنه و شبها ز عسس‌

هر که او نام کسی یافت، از این درگه یافت

ای برادر کس او باش و میندیش ز کس‌

جز خدمت روی تو ندارم هوسی

من بی تو نخواهم که بر آرم نفسی‌

بسا پیر مناجاتی که از مرکب فرو ماند

بسا یار خراباتی که زین بر شیر نر بندد

کسی کش مار نیشی بر جگر زد

و را تریاق سازد نی طبرزد

چهره عذرات باید بر در وامق نشین

عشق بو دردات باید گام سلمان وار زن‌

سنّی و دین دار شو تا زنده مانی زانک هست

هر چه جز دین مردگی و هر چه جز سنت حزن‌

رحمتی کن بر دل خلق و برون آی از حجاب

تا شود کوته‌بینان ز هفتاد و دو ملت داوری‌

آب و گل را زهره مهر تو کی بودی اگر

هم بلطف خود نکردی در ازل‌شان اختیار

مهر ذات تست الهی دوستان را اعتقاد

یاد وصف تست یا رب غمگنان را غمگسار

ای پیش‌رو از هر چه بخوبیست جلالت

ای دور شده آفت نقصان ز کمالت‌

زهره بنشاط آید چون یافت سماعت

خورشید برشک آید چون دید جمالت‌

روزی که مرا وصل تو در چنگ آید

از حال بهشتیان مرا ننگ آید

جبرئیل آنجا گرت زحمت کند خونش بریز

خون بهای جبرئیل از گنج رحمت باز ده‌

عروس حضرت قرآن نقاب آن گه براندازد

که دار الملک ایمان را مجرّد یابد از غوغا

شب هست و شراب هست و عاشق تنهاست

برخیز و بیا بتا که امشب شب ماست‌

جمال چهره جانان اگر خواهی که بینی تو

دو چشم سرت نابینا و چشم عقل بینا کن‌

کسی کورا عیان باید خبر پیشش و بال آید

چو سازد باعیان خلوت کجا دل در خبر بندد

بهرچ از راه باز افتی چه کفر آن حرف و چه ایمان

بهرچ از دوست و امانی چه زشت آن نقش و چه زیبا

فترکته جرز السباع بنشئه

یضمن قلّة رأسه و المعصم‌

مهر خود و یار مهربانت نرسد

آن خواه گر این و اگر آنت نرسد ‌