از ترکستان کی بود آرندۀ تو

گو رو دیگر بیار مانندۀ تو

جایی کی حدیث تو کنند خندانم

خندان خندان بلب برآید جانم

تا عشق ترا ببر درآوردم تنگ

از بیشه برون کرد مرا روبَه لنگ

گر من این دوستی تو ببرم تا لب گور

بزنم نعره و لکن زتو بینم هنرا

ای روی تو چو روز دلیل موحّدان

وی موی تو چنان چو شب ملحد از لحد

ای من مقدم از همه عشاق چون توی

مرحسن را مقدم چون از کلام قد

مکی به کعبه فخر کند مصریان بنیل

[...]

چون مرا دیدی تو او را دیدیی

چون ورا دیدی

امروز که معشوقه بعشقم برخاست

بر درگه میر اسب ما باید خواست

کارچون بسته شود بگشایدا

وز پس هر غم طرب افزایدا

قالواخراسان اخرجت رشأ

لیس له فی جماله

فقلت لاتنکروامحاسنه

فمطلع الشمس من

اندر غزل خویش نهان خواهم گشتن

تا بر لب تو بوسه دهم چونش بخوانی

وای ای مردم داد زعالم برخاست

جرم او کند و عذر مرا باید خواست

یک دم زدن از حال تو غافل نیم ای دوست

صاحب خبران دارم آنجا کی تو هستی

آراسته و مست به بازار آیی

ای دوست نترسی کی گرفتار آیی؟

حورا بنظارۀ نگارم صف زد

رضوان بعجب بماند کف بر کف زد

یک خال سیه بران رخ مطرف زد

ابدال ز بیم چنگ در مصحف زد

هر باد کی از سوی بخارا بمن آید

زوبوی گل و مشک و نسیم سمن آید

برهرزن و هر مرد کجا بروزد آن باد

گوید مگر آن باد همی از ختن آید

نه نه زختن باد چنان خوش نوزد هیچ

[...]

دانی که مرا یار چه گفتست امروز

جز ما بکسی در منگر دیده بدوز

گفتار دراز مختصر باید کرد

وز یار بدآموز حذر باید کرد

آری چنین کنند کریمان کی شاه کرد

سوی رهی بچشم بزرگی نگاه کرد

یا عزَّ اُقْسِمُ بِالَّذِی اَنَا عَبدُه

وَلَهُ الحجیجُ وَما حَوَت عَرفات

لا ابتَغِی بَدَلاً سِواکِ خَلیلةً

فَثِقی بِقَولی وَالکِرامُ ثقات

وَلَو اَنَّ فَوقی تربةً وَدَعَوْتنی

[...]

مرد باید کی جگر سوخته خندان بودا

نه همانا کی چنین مرد فراوان بودا