به ابی انت و امی ز خدا می خواهم

که رساند زره لطف بدان درگاهم

من موصوله ام و از لب لعلت جانا

صله بوسه دهم عاید آن می خواهم

تصدقت شوم ای گلعذار سیمین تن

که بی حضور تو تلخ است زندگانی من

قربان سرت شوم بیا حالم بین

در دست فراق خویش با مالم بین

هنر اکنون به دل خاک طلب باید کرد

زانکه اندر دل خا کند همه پرهنران

دردت به جانم ای بت نامهربان من

زیرا که بی تو مایه‌ی رنج است جان من

همایون باد و فرخ باد و میمون

جلوس شاه بر تخت همایون

پیش مرگت شوم ای لعبت چین

که غلامیت به از سلطنت روی زمین

رئیس خیل هواجن امام جمعه حسن

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

شبروی گر هست ماه است آن هم اندر آسمان

سرکشی گر هست سروست آن هم اندر بوستان

برادرا، به عروس نشاط،همسر شو

ولیک با خبر از حال این برادر شو

دل زنده می شود به نسیم خیال تو

جان رقص می کند به امید وصال تو

ببال ای تخت افریدون نیار ای تاج کیخسرو

که این ملک کهن را داد یزدان شهریاری تو

من در غم تو چو مرغ سرکنده

همواره لبت ز عیش در خنده

یک روز تو را به راه دیدم

هر روز مراست دیده بر راه

هزار سال رهست از تو تا مسلمانی

هزار سال دیگر تا به شهر انسانی

چشم مستت شوخی آغازد همی

وز نگاهی کار ما سازد همی

به هر که جور نکردی نمی توانستی

تو آن نه ای که جفایی توانی و نکنی

یک دل آسوده در این باغ نیست

لاله‌ای نبود که او را داغ نیست

قتل تیهو بس که کار طغرل است

صلصل و دراج صید زاغ نیست

مدتی شد که یار نامه نکرد

رقم عنبرین شمامه نکرد

یا مگر کاغذ و مداد نداشت

یا مرا لایق به خامه نکرد؟!