تا زلف و خال سوی رخت راهبر شدم

از نکته‌های کثرت و وحدت خبر شدم

ز دیر و کعبه نمودی جمال خویش و ز عشقت

فغان و غلغله از جان خاص و عام بر آمد

بودجویی و عجب بین چودرو غرقه شدیم

بحر گشتیم و دو عالم همگی ساحل ما

زاهد به زهد خشک مزن راه مرغ دل

رندان ز دانه فرق نمایند دام را

امروز بر یقین و گمانم ز عمر خویش

دانم که چند رفت و ندانم که چند ماند

اگرعارف وگر نادان رخ هر ذره اندرتو

تویی مقصودناقص‌ها تویی مشهود کامل‌ها

ای سلسلهٔ زلفت زنجیر دل شیدا

از دیدهٔ ما پنهان وندر دل ما پیدا

پنهانی تو پیدا پیدایی تو پنهان

پیدایی ما از تو پنهانی تو از ما

نبندد هیچ مقبل دل براین دنیا واقبالش

که در لوزینه پنهان سیر ودر می زهر قتالش

حکیم عقل گریان بروکز حراره مسمومی

کرفس آرزوخایی همی از بهر ابطالش

ترادل خوش که اندک داری از دنیانمی‌دانی

[...]

به دانش کوش ای نادان و بینش جوی ای دانا

که دانش سروری ذی‌شان وبینش خسرووالا

مشو خرم،ممان غمگین گرت عزت ورت ذلت

مگو تلخ ومجوشیرین، گرت حنظل ورت حلوا

به راه بندگی می‌پو، چه در دیر و چه درمسجد

[...]

این هفت توی گنبد و این ششدری سرا

از شیب و از فراز فرو دیدم و فرا

در ذرّه ذرّهٔ صنعت، صانع همی بدید

در پایه پایهٔ حکمت، خالق همی بپا

هم منفصل ز جمله و هم جمله زو عیان

[...]

هرچه گویدهرکسی ازوی مرا اکراه نیست

زان که می‌بینم کس ازرازجهان آگاه نیست

هرکسی را چون خیالی می‌کشد سوی رهی

یاهمه گمراه یاخود هیچ کس گمراه نیست

رو عشق طلب کن که به سر پنجهٔ فکرت

نگشوده کسی پرده ز رخسار حقیقت

سزد که فخر نمایم به اهل سلسله‌ها

که مر مرا بجز از زلف دوست سلسله نیست

طاعت و تقوی ما چون زسرصدق نبود

ترک کردیم که سالوس و ریا زحمت ماست

پیش خاکسترِمنصور چه خوش گفت آن رند

کان که می‌گفت اناالحق به سرِ دار کجاست

درون سینه ندانم دلم چه می‌گوید

که سخت می‌طپد و دم به دم به تکراری است

ما چون قلم به پنجهٔ تقلیب او دریم

ای شیخ عام یاوه مگو اختیار چیست

همم با دیر و هم با کعبه کار است

که هرجا پرتوی از روی یار است

اندر میانه شد مایی ما حجاب

ورنه جمال دوست خود هست بی نقاب

چون علم عاشقی در سینه مختفی است

آن به که بستریم این دفتر و کتاب

ز منع می مده ای شیخ خرقه زحمت ما

که سرنوشت چنین شد ز بدو فطرت ما