خراباتی که رندان را مقام است

برو صوفی که خامان را حرام است

الاای همنشین کز من نشان زان دلستان جویی

خبر از بی خبر پرسی نشان از بی نشان جویی

یکی دریاست بی ساحل من و توغرق اندروی

نشان‌ساحل‌ازغرقه چه‌سان‌گیری چه سان جویی

هزاران ساله ره‌آن‌سوی عقل است و زهی نادان

[...]

طرفه حالی است اینکه مردم دهر

مردگان را به زنده فضل نهند

تا نمیرند جمله اهل کمال

خود ز انکار نقصان نرهند

مرا پیری جوان بخت است‌ومن طفل‌زبان دانش

شکسته زان همی گویم که نغزآید زطفلانش

درست‌این نقل من نقلی است‌کزاشکسته‌به‌باشد

بلی این آب دندانست وباشد باب دندانش

مرامادر پدر بودند طبع و نفس و من بودم

[...]

دلت جلوه می‌خواست بی پرده گشتی

نگویی که بر بنده احسان نمودن

شست وشوکرده‌ام ازگرددوعالم‌دل‌را

جزخیال تو کسی نیست دراین خانه بیا

ای که خود را نشناسی و خدا می‌گویی

جان درویش کجایی ز کجا می‌گویی

آنکه دیده است رخ یار به خود حیرانست

من به حیرت که تو نادیده چه‌ها می‌گویی

خواهی که هما ظلّ همایون تو خواهد

سیمرغ صفت از نظر خلق نهان باش

تا نفس ترا در به به در و خوار نسازد

در سایهٔ دیوار قناعت به امان باش

زاهد ار پاک دامنی خواهی

خرقه رادر خم شراب انداز

سرّ عشق ای حکیم گر طلبی

دفتر حکمتت در آب انداز

هر سوی ره عشق تو صد قافله دارد

هر قافله از دوری منزل گله دارد

آزاد شد از کشمکش فکر دو عالم

هر دل که ز زلف تو به پا سلسله دارد

به طفل مکب خود نشمرد فلاطون را

کسی که در فن اشراق عشق استاد است

در ره عقل است پستی و بلندی‌ها بسی

در ره عشق آ که فارغ گردی از بالا و شیب

ظاهر نشان آن یار از هر کسی و یاری

بینم جمال رویش در وجه هر نگاری

ای دوستان ای دوستان رفتم ز خود من بارها

تا آنکه دیدم یار را در کسوت اغیارها

وحدت چو آمد در نظر کثرت شد از پیش بصر

بت‌ها شکستم سر به سر وارستم از ادبارها

حجاب روی تو نبود بجز شؤون کمال

منم که روی ترا بی حجاب می‌بینم

هرچند نبینند عیان مهر چو خفاش

خورشید نهان نیست ز صاحب نظری چند

غواص صفت غوطه درین لُجّهٔ توحید

خوردیم بسی تا که برآمد گهری چند

ز نیک و بد ز چه رنجیم چون که می‌دانیم

که هرچه بر سر ما می‌رود مشیت اوست

ندانم‌وصل‌وهجران‌چیست‌وزجانان‌چه می‌خواهم

همی دانم که دلدارم به کام است و فغان دارم

ناکامی از کام جهان شد باعث هر کام ما

بدنامی از عشق بتان آمد به عالم نام ما

در زهد عمرم شد به سر وز وی ندیدم حاصلی

در عشق خوبان بعد از این مصروف بد ایام ما

ساقی‌ام پیمود روزی از کرم پیمانه‌ای

وه که تا روز قیامت مست آن پیمانه‌ام