زاهد ار عیب باده نوشان کرد

خبر از سِرِّ کردگارش نیست

ای زن صفت به غفلت خواب و خیال تا کی

مردانه وار بگذر زین خواب و زین خیالات

از کشف و از کرامات بیهوده چند لافی

حیض الرجال آمد این کشف و این کرامات

می‌نماید به جهان آنچه ز پیدا و نهان

همه یک پرتو حسن رخ جانانهٔ ماست

گرچه هرگز ز بد و نیک جهان دم نزنیم

از کران تا به کران قصّهٔ افسانهٔ ماست

زاهد آزار دل سوختگان پیشه مکن

شمع رویش نگر و منصب پروانه طلب

دل بود گوهر یک دانه و تن همچو صدف

صدف تن بشکن گوهر یک دانه طلب

تن رها کن همچو ما جانی طلب

جان و تن در با زو جانانی طلب

خاطرِ جمعی اگر خواهی بیا

حلقهٔ زلف پریشانی طلب

یک پرتو حسنِ رخ تو کرده تجلی

وز وی شده موجود وجود همه اشیا

سال‌ها در خود سفر کردیم ما

در سفر عمری به سر کردیم ما

شهرها دیدیم بی حد و شمار

عالمی زیر و زبر کردیم ما

بار افکندیم در هر منزلی

[...]

کردم چو از لا رخ سوی الا

دیدم مسما خود را در اسما

تا تو نشینی ایمن به ساحل

کی در کف آری دُرّی ز دریا

هنوز از عالم فانی برون ننهاده‌ای گامی

برو زاهد چه می‌دانی تو سر عالم باقی

چو بودم من حجاب اندر میانه

برفتم از میان من تا تو باشی

اگرچه تو نهانی از نظرها

ولی از هر نظر بینا تو باشی

به صورت ما چو مینا و تو چون می

[...]

چنان مستم ز یار نازنینی

که از مستی ندانم کفر و دینی

خوشا آن کهنه رند عور سرمست

که نه بت باشدش نه آستینی

ترا آن دیده نبود ور نه دلدار

[...]

ای زن صفت از عشقش تا چند سخن گویی

این راه نگردد طی بی همت مردانه

گر زانکه گدای شهر صد گونه هنر دارد

هرگز ندهندش راه در محفل شاهانه

نیست باکم ز آتش نمرودیان

گر بسوزانندم از کین چون خلیل

من غلام همت آنم که او

کار پیغمبر کند بی جبرئیل

سِرّی است نهان در دل مردان ره عشق

کاین را نتوان گفت عیان جز به سر دار

رازی که نهان بود پس پرده حریفان

کردند عیان با دف و نی بر سر بازار

از دیر و حرم باشدشان روی به مقصد

زاهد ز رهی، پیر خرابات ز راهی

آواز بود هر دو ولی فرق بسی هست

با نالهٔ جانسوز نی آهنگ جرس را

خالی به صدر صومعه دل دید جای او

بنهاد رخ به دیر مغان از قفای او

به کجا رهم به پایان رسد اندرین بیابان

که نه آگهم ز مقصد نه خبر ز راه دارم

چون خضر رهی نیست درین بادیه باید

ناچار به دنبال صدای جرس افتاد

ز یک خشت و گل آخر خانه کردند

چرا این کعبه آن بتخانه کردند