ندیدم با تو هرگز خویشتن را

که هر گه آمدی من رفتم از هوش

جای رحم است بر آن بندهٔ مسکین فقیر

که برانند و ندانند چه باشد گنهش

بیهده هم‌نشین مبروقت من از سخن که نیست

یک نفسم به یاد او هردو جهان غرامتش

خواه طاعت خواه عصیان فارغ از کاری نمان

در خور لطفی نه‌ای شایستهٔ بیداد باش

یارب خود آگهی تو که در سر نبود و نیست

هرگز هوای حشم دنیا و منصبم

هر طرف می‌گذرم راه برون رفتن نیست

من ندانم که درین غمکده چون افتادم

ز دستم گر برآید بر سر آنم که تا دستم

به دامانش رسد سر بر نیارم از گریبانم

گفتم به ترک هستی و رستم ز عقل و هوش

آسوده هم ز دزد و هم از پاسبان شدم

با او وجود من اثر نور و ظلمت است

او در کنار آمد و من از میان شدم

گفتم مگر نشانی ازو جویم از کسی

[...]

بی خود وبی خرد و عاجز مسکین و ضعیف

بخر ای خواجه ببین تا چه هنرها داریم

بار بگذار و گرانی بنه ای دل که به راه

گر سبک بار نباشیم خطرها داریم

به جهان آمدم و رفتم و در وانشدم

نه ز انجام خود آگاه و نه از آغازم

همه شب با تو نشینم که تویی

باز روز آید و بینم که منم

نبود عجب ار راه نبردیم به جایی

بیهوده همی پشت به مقصود دویدیم

چرا خموش نباشم میان جمع که هر سو

خیال اوست به چشمم حدیث اوست به گوشم

هرچه جویند ز ما در طلب آن باشیم

ما نه نیکیم و نه بد بندهٔ فرمان باشیم

سر سامان منت هست ولی چه توان کرد

قسمت این است که ما بی سر و سامان باشیم

کس جز تو ره نداشت درین خانه خلق را

آگه که کرد ازین که تو در دل نشسته‌ای

یک ساقی و یک ساغر و یک باده ندانم

زین گونه چرا مختلف آمد اثر او

چند گویی که سرانجام چه خواهد بودن

بجز آغاز در انجام چه خواهد بودن

هرکسی را هوسی در سر و من

هوسم این که نباشد هوسم

نیروی عشق بین که درین دشت بی کران

گامی نرفته‌ایم و به پایان رسیده‌ایم

ناصح از گفتن بیهوده مبر وقت نشاط

هرچه گویی تو چنانم من و صد چندانم