هرکه دیده است ترا حال مرا داند چیست

خاصه آن کس که چو من دیدهٔ بینا باشد

در کوچه و بازارعیان جلوه کنانی

در حیرتم از این که ندانم به کجایی

خوشا میخانه و مستی که گاهی

نبستم هیچ طرف از خانقاهی

به کوی عشق منه بی دلیل راه قدم

که اولین قدمش صد هزار فرسنگ است

بگذر ز سرجان و دل و دین به ره عشق

خواهی اگر این راه کنی طی به سلامت

باشد به سرم شوق خرابات که عمریست

حاصل نشد از مدرسه‌ام غیر ندامت

نه مسلمانی و نه کفر به کاری آید

این قدر هست که هرکسی ز پی کاری هست

از ضعف زدم تکیه به دیوار و نگفتی

کاین صورت بی جان که به دیوار کشیده

نمی‌دانم که از دستت چه آمد بر سر دل‌ها

که بوی خون همی‌آید ازین ویرانه منزل‌ها

به جز مجنون که می‌یابد نشان از محمل لیلی

چو آراید به یک رنگی هزاران گونه محمل‌ها

گهر پنهان درین دریا و جمعی بی‌سر و سامان

[...]

من نه به خود گرفته‌ام ملک مراد را کمر

از دم دل شکسته‌ای وز سر جان گذشته‌ای

صد گونه بلا راضیم آید به سر دل

یک مرتبه دلدار درآید ز در دل

کوثر به بصیرت بنگر نور خدا را

دانی چه بود چشم بصیرت بصر دل

مقیمان حرم را باده در جام

من بیچاره در میخانه بدنام

تا بر سر مراد نهادیم پای خویش

در بارگاه قدس بدیدیم جای خویش

ما آنچه می‌کنیم بود از برای یار

خلق آنچه می‌کنند بود از برای خویش

به چشم حق نظر کردم جهان یکسر عدم دیدم

حوادث را سراسر غرقهٔ نور قدم دیدم

آدم از روز ازل جلوهٔ جانانه نمود

می به خُم رفت و سبو روی به میخانه نمود

مدعی منکر معشوق نظرباز نبود

آشنا در نظرش صورت بیگانه نمود

ره عقل ار به صورت عین حق است

[...]

در جهان هیچکس از خویش خبردار نشد

غیر آن مست خرابی که به میخانه گذشت

عشق چیزی نبود تازه که نشناسد کس

این متاعی است که برهر سربازاری هست

عیب ظاهر پوشد از ما شیخ لیک

[...]

درین میخانه ای زاهد بت و بتخانه شد ساجد

هم او مقصد هم او قاصد فَما فی الدار دَیّارا

بود گردون سرگردان به وفق رای ما گردان

غلام همت مردان که دادند این همه ما را

حبذا ملک قناعت که به مسکینانش

نتوان گفت که اسکندر و دارایی بود

حق حق بینی و حق دانی و حق گویی من

چشم بینا دل دانا لب گویایی بود

یک نشانِ خوشدلی عشاق را

از دو عالم رنج ما رنجیدن است

بر حق آگاهی دلیل عارفان

بی خبر از خویشتن گردیدن است

جایی که مشعل فلکی پی به او نبرد

محوی چراغ عقل در این ره خموش کن

هر چند پنهان می‌کنم در سینهٔ خود راز را

گوید که من تنگ آمدم برکش زدل آواز را

سی سال دم ز سبحه زدی بسته تر شدی

یک جرعه نوش کن که ز بندت رها کنم