درآ به مشهد توحید و بین که شاهد ما

ز چشم خویش نهان در شهود خویشتن است

اگر چه قبلهٔ جان است طاق ابروی او

هم‌اوست کز سرو جان در سجود خویشتن است

ای گنج ترا طلسم کونین

زان گنج بده زکات ما را

این جمله صفات محو گردان

در پرتو نور ذات ما را

زهریست که در فراق خوردیم

آن سبزه که روید از گل ما

در کوچه و بازارعیان جلوه کنانی

در حیرتم از این که ندانم به کجایی

خوشا میخانه و مستی که گاهی

نبستم هیچ طرف از خانقاهی

به کوی عشق منه بی دلیل راه قدم

که اولین قدمش صد هزار فرسنگ است

بگذر ز سرجان و دل و دین به ره عشق

خواهی اگر این راه کنی طی به سلامت

باشد به سرم شوق خرابات که عمریست

حاصل نشد از مدرسه‌ام غیر ندامت

نه مسلمانی و نه کفر به کاری آید

این قدر هست که هرکسی ز پی کاری هست

هرکه دیده است ترا حال مرا داند چیست

خاصه آن کس که چو من دیدهٔ بینا باشد

نمی‌دانم که از دستت چه آمد بر سر دل‌ها

که بوی خون همی‌آید ازین ویرانه منزل‌ها

به جز مجنون که می‌یابد نشان از محمل لیلی

چو آراید به یک رنگی هزاران گونه محمل‌ها

گهر پنهان درین دریا و جمعی بی‌سر و سامان

[...]

از ضعف زدم تکیه به دیوار و نگفتی

کاین صورت بی جان که به دیوار کشیده

من نه به خود گرفته‌ام ملک مراد را کمر

از دم دل شکسته‌ای وز سر جان گذشته‌ای

مقیمان حرم را باده در جام

من بیچاره در میخانه بدنام

آدم از روز ازل جلوهٔ جانانه نمود

می به خُم رفت و سبو روی به میخانه نمود

مدعی منکر معشوق نظرباز نبود

آشنا در نظرش صورت بیگانه نمود

ره عقل ار به صورت عین حق است

[...]

به چشم حق نظر کردم جهان یکسر عدم دیدم

حوادث را سراسر غرقهٔ نور قدم دیدم

تا بر سر مراد نهادیم پای خویش

در بارگاه قدس بدیدیم جای خویش

ما آنچه می‌کنیم بود از برای یار

خلق آنچه می‌کنند بود از برای خویش

درین میخانه ای زاهد بت و بتخانه شد ساجد

هم او مقصد هم او قاصد فَما فی الدار دَیّارا

بود گردون سرگردان به وفق رای ما گردان

غلام همت مردان که دادند این همه ما را

در جهان هیچکس از خویش خبردار نشد

غیر آن مست خرابی که به میخانه گذشت

عشق چیزی نبود تازه که نشناسد کس

این متاعی است که برهر سربازاری هست

عیب ظاهر پوشد از ما شیخ لیک

[...]

صد گونه بلا راضیم آید به سر دل

یک مرتبه دلدار درآید ز در دل

کوثر به بصیرت بنگر نور خدا را

دانی چه بود چشم بصیرت بصر دل

یک نشانِ خوشدلی عشاق را

از دو عالم رنج ما رنجیدن است

بر حق آگاهی دلیل عارفان

بی خبر از خویشتن گردیدن است

حبذا ملک قناعت که به مسکینانش

نتوان گفت که اسکندر و دارایی بود

حق حق بینی و حق دانی و حق گویی من

چشم بینا دل دانا لب گویایی بود