دلی کز جور او خون شد زچشمانم به در کردم

برای راحت جان حزین فکری دگر کردم

نه چون بلبل به پای گلبنی روزی به شب بردم

نه چون پروانه با شمعی یکی شب تا سحر کردم

دلی کاندر خم زلف نگاری آشیان دارد

کجا میل تماشای فضای بوستان دارد

تمنای وصالم نیست اما شوق آن دارم

نهم سر در کف پایی که سر بر آستان دارد

ببر بندی که در پایم ز مهر این و آن داری

[...]

بدین زاری نبیند تا مرا کی منفعل گردد

که قاتل کشته را چون ناتوان بیند خجل گردد

مزن دامان برین یک مشت خاکستر که می‌ترسم

مبادا ز اخگر دل مانده باشد مشتعل گردد

ز بندِ پند هیچ آشفته آرامی نمی‌گیرد

[...]

ای دل ترا که کار نه کفر و نه دین بود

رو بار عشق کش که سزای تو این بود

ای که درخانهٔ تقلید مقامی داری

شرم بادت که عجب عیش حرامی داری

زاد مسافر در قطع این راه

قطع امید است از ما سوی اللّه

استغفراللّه می‌گفتم از عشق

زان گفته اکنون استغفراللّه

من که در هرچه نظر می‌کنم او می‌بینم

هرچه می‌بینم از آن روی نکومی‌بینم

ما به غیر از خدا نمی‌دانیم

وز خود، او را جدا نمی‌دانیم

همه اوییم و او نمی‌بینیم

همه ماییم و ما نمی‌دانیم

متاب ای دل که شد سررشته باریک

مسافت بی حد و مقصود نزدیک

جهان آیینهٔ حسن است مطلق

نبینی هیچ بد گر بنگری نیک

دلا زان غمزهٔ فتان بپرهیز

[...]

دشمن ما خرم و دل شاد باد

دایماً از قید غم آزاد باد

آنکه نامد پای او بر سنگ عشق

سر ز گبر و نخوتش پر باد باد

هر که در دنیا طلبکار بقاست

[...]

درآ به مشهد توحید و بین که شاهد ما

ز چشم خویش نهان در شهود خویشتن است

اگر چه قبلهٔ جان است طاق ابروی او

هم‌اوست کز سرو جان در سجود خویشتن است

روی ترا که آینهٔ پاک حق نماست

هر کو نظر نکرد ز اهل نظر نگشت

در هرچه نظر می‌کنم آن یار عیان است

ز اغیار نهان است و ز اخیار عیان است

گه جویمش از صومعه گاهی ز کلیسا

کز سبحه گهی گاه ز زنار عیان است

در کوی خرابات به هر ره گذری نیست

کز بادهٔ عشق تو در آن بی خبری نیست

هرچند خرد دیدهٔ ارباب عقول است

در معرفت ذات تو جز بی بصری نیست

این هستی ما از می نابست نه از ماست

آن گونه چو مامست و خرابست نه از ماست

از ما نبود آنچه زما بوده خطایی

وین نیز که خود عین صوابست نه از ماست

ای گنج ترا طلسم کونین

زان گنج بده زکات ما را

این جمله صفات محو گردان

در پرتو نور ذات ما را

ای همسفران قطع ره وادی مقصود

بی ما و شما سهل بود ما و شما را

شد صاف به پیش قدم ما همه اتلال

تا پیش گرفتیم ره اهل صفا را

چون ناظر و منظور و نظر جمله تویی تو

[...]

مپرس از من حدیث کفر ودین را

که من مستم ندانم آن و این را

امینی کو که با او باز گویم

رموز حضرت روح الامین را

به هفتم آسمان بر شد چو فانی

[...]

دارد آن لحظه فراغ از غم عالم دل ما

که سر کوی خرابات بود منزل ما

بوی حسرت شنود تا ابد ار بوید کس

هر گیاهی که پس از مرگ دمد از گل ما

زهریست که در فراق خوردیم

آن سبزه که روید از گل ما