روز جزا طلب کنم از تو بهای خون خود

تا به گنه بدل شود دعوی بی گناهیم

در زیر پر خویش کشیده است سر از غم

هر مرغ که از دام تو بگریخته دیدم

لب تشنه‌ایم ساقی ترکن گلوی ما را

تا باده در خمت هست پر کن سبوی ما را

در عشق عاشقان را هست آبروی از اشک

بر روی ما نظر کن بین آبروی ما را

از بحرش ار مدد نیست از آب جو چه خیزد

[...]

گر روم در گل وآید گل رویت به خیالم

یاد روی چو گلت از گل من گل بدماند

اگرچه زلف تو کافر کند مسلمان را

کسی که کافر زلفت نشد مسلمان نیست

خواست گریزد دلم از راه عشق

جذبهٔ جانانش کشیدن گرفت

جان جهان گردم ازیرا که او

برتن ما روح دمیدن گرفت

بوی تو بشنید مگر مرغ روح

[...]

دیو و پری جمله به فرمان ماست

این همه از فرّ سلیمان ماست

ما به رضای تو رضا داده‌ایم

مذهب تسلیم و رضا آن ماست

غالب اگر چند جوانیم و خرد

[...]

به نظر شوی مجسم همه لحظه‌ام ولیکن

به تو هر سخن که گویم بنمی دهی جوابم

نه ز پاک پاک گردم نه خبیث از خباثت

به مجاز اگر سحابم به حقیقت آفتابم

در وادی گمراهی افتاده بُدَم حیران

آن خضر مبارک پی، ناگه به سرم آمد

رستیم ز چند و چون، رفتیم ز خود بیرون

در عالم بی چونی چندی سفرم آمد

ای عقل ز سر بگذار این حیلت روباهی

[...]

تا روزنظرها داشت با عاشقِ رویِ خویش

یارب ز چه جانان را باز ار نظر افتادیم

می‌کشمت‌سوی‌خویش‌این‌کشش از عشق ماست

گر دل تو آهن است عشق من آهن رباست

در دل غالب تویی گرچه تن از هم جداست

این تن من همچو کوه از دم تو پر صداست

گر می‌شنوی زاهد با ما به خرابات آی

در کش دو سه پیمانه بپذیر ملامت را

در راه ملامت مرد پیدا شود از نامرد

ورنه همی می‌دانند این راه سلامت را

ز آغاز پشیمان باش از نفس پرستیدن

[...]

حقا که بجز یکی نبیند

چشمی که به نور غیب بیناست

شوخی که من دارم همی گر بگذرد در صومعه

از دین ودل سازد بری هم شیخ را هم شاب را

قلّاب‌آن زلفِ کجش، دل را سوی خود می‌کشد

ماهی نه عمداً می‌رود نظاره کن قلاب را

غالب به دیده غرقه‌ام تا حلق و از لب تشنگی

[...]

دلم پران شده است از قُمْتَعالش

ز دردِ هجر رسته در وصالش

جمالش دیدم و دادم دل از دست

ندانم چون کنم پیش جلالش

نظر کردم به چشم دل به هر سوی

[...]

معشوق خودعیان است هستی ماست پرده

این پرده‌ها به مستی درهم درید باید

ما چون نظارگانیم چون آینه جمالش

هر دم ز روی جانان جلوه جدید باید

قوت روان عارف از خوان غیب باشد

[...]

ز آستان تو فراتر نتوانم قدمی

جبرئیلم من و تا سدره بود پروازم

ای بتِ دیر آشنا این همه ترجیح چیست

بر گُرهِ عاشقان مردم بیگانه را

غالب ازین کفر و دین روسوی معنی گذار

در بر رندان چه فرق کعبه و بتخانه را

شب تار است و بیابان و ندانم رهِ کویش

هم مگر جذب نهانش سوی خویشم بکشاند

صبر گذر در دل من چون کند

تا تو در این خانه گذر می‌کنی