شرمنده‌ام ز بس که به وصلش تمام عمر

دادم فریب این دل هجران کشیده را

هست شمعم بدید و در همه جا

روشن از وی هزار انجمن است

شرط عشق آمدخموشی ورنه من هم پیش یار

می‌توانم گفت حال خود زبانم لال نیست

در آن خلوت که حیرت لب فروبندد جهانی را

مجال نطق باشد خاصه چون من بی زبانی را

ز بدو حال ز مردم طمع بریدستم

که صعوه را نکند طعمه همت شاهین

به قرص سفرهٔ خود راضیم ز گندم و جو

به صید بازوی خود قانعم ز غث و سمین

ای دل اگردمی ز خودی با خدا شوی

از پای تا سر همه نور و ضیا شوی

گفتی کز اختلاف جهان نیستم خلاص

هستت خلاص گر به خلافش رضا شوی

یابی فراغتی ز ستم‌های نفس اگر

[...]

ای تو ظاهر به کسوت اطوار

وی تو پنهان ز رؤیت ابصار

ای وجود تو اولین جنبش

ای ظهور تو آخرین اطوار

ای دو قطب جلال را محور

[...]

در مظهر وجود عیان نیست جز تو کس

بر منظر شهود جمال تو است و بس

در وادی تجلی اعیان ز هر گیاه

صد نخل طور هست عیان با دو صد قبس

نَعْلَیکَ فَاخْلِعْاِنْتکُ مُسْتَقْبِساً سناه

[...]

خرّم آن وقت که جان طواف حریمت می‌کرد

روی از دیر و حرم تافته در کوی توبود

به جان قرار غمش دادم و یقین دارم

که این قرار مرا بی قرار خواهد گشت

غول دنیا ره هر کس که زد و شد یارش

تیره جانست و به جان ره زن درویشانست

عشوهٔ قحبهٔ دنیا نخرد عاشق دوست

هر که شد دوست بدو دشمن درویشانست

گفتم به جز عاشق کشی دانم ترا مقصود نه

فرمان به قتلم می‌دهی گفت آری اما زود نه

گفتم وصالت در جهان ممکن بود برعاشقی

گفت آری اما آن زمان کز هستی او بود نه

افراخت چودر بستان آن سرو سهی قد را

شد هر شجری طوبی ما ارفعه قد را

آن دلبر روحانی تا زلف پریشان کرد

در مجمع قید آورد دلهای مجرد را

سرو سردار جهانم تتناها یا هو

فارغ از کون و مکانم تتناها یاهو

تتناها تن تتناها شیوهٔ جان بازان است

جان به شکرانه فشانم تتناها یاهو

از گدایی در میخانه شاهی کن طلب

وندران درگاه یک سان بین گداو شاه را

ریا همین بر عشاق نیست ورنه فقیه

امام شهر نگردد اگر ریا نکند

اگر ز صحبت دُردی کشان کناره کنم

به روی پیر مغان چون دگر نظاره کنم

گر بر بت به صدق دل عرضه دهی نیاز را

به که به زرق در حرم جلوه دهی نماز را

گرچه برای بندگی ساکن مسجدم ولی

بندگی خدای گو بندهٔ حرص و آز را

ای سوی کعبه رهسپر بین به کجاست روی دل

[...]

زهد سی ساله به یک جرعه زیان کرد شهاب

این چه سود است خدایا که زیانش سوداست

خیز و ز شهر اغنیا خیمه به ملک فقر زن

تا به سپهر برکشی ماهچهٔ توانگری

ساغر بزم بی خودی درکش و درگذر ز خود

تا کندت بر آسمان ماه دو هفته ساغری

منزل یار را بود وادی نفس نیم ره

[...]